janusz reichel – w kawałkach
[7″ vinyl limited]
Producent: Don’t Sit On My Vinyl!
Limitowana, numerowana edycja 66 szt. w ramach serii Don’t Sit On My Vinyl (to nie są płyty tłoczone, tylko wycinane osobiście przez wujka Gusstaffa).
3 niepublikowane utwory:
Strona 33:
Zalany Olimp 6:18 (odtwarzać w prędkości 33,3 obr/min.)
Strona 45:
Kanibalizm 1:40
Kwitną Mury 2:08
Ze wspomnień wujka Gusstaffa: kliknij!
Wkładka do płyty zawiera podstawowe informacje oraz kopię rękopisu piosenki „Kwitną mury”:
Tegoroczna trasa nosi tytuł „janusz reichel w kawałkach”. Gdy kompletowałem teksty i inne materiały do przygotowywanej książki z tekstami zauważyłem, że więcej mam piosenek, które nie zostały nagrane niż tych zarejestrowanych i wydanych. Stąd pomysł trasy z piosenkami różnymi, wydanymi dotychczas i pominiętymi, dość luźno ze sobą powiązanymi, czasem związane są ze sobą miejscem, historią, anegdotą, tematem czy innym skojarzeniem.
Trasa rozpoczęła się 24 maja 2019 roku w miejscu wydania płyty czyli w Zielonej Górze w JazzKino. Obecni na sali zgotowali mi bardzo miłe przyjęcie. Wytrzymali około półtoragodzinny koncert i jeszcze zażyczyli sobie dwóch bisów. 
Następny krok skierowałem do Miejskiej Biblioteki Publicznej w Opocznie, gdzie 7 czerwca 2019 roku, zgromadzona publiczność zgotowała mi fantastyczne przyjęcie. Były wspomnienia, bo to właśnie stąd pochodził zespół Cynik Diogenes, który niegdyś nagrał moja piosenkę „Biały ludzki samiec”.
Przy prowadzeniu wytwórni muzycznej przez ponad 20 lat spotyka się oczywiście na swej drodze wielu artystów. Jeśli dodatkowo wytwórnia jest tak otwarta stylistycznie jak Gusstaff Records, to ci artyści są z bardzo różnych miejsc, scen, krajów. Ale z wieloma kontakt mam tylko poprzez ich muzykę. Tak do niedawna było z Januszem Reichelem, którego kasety wydane kiedyś przez Nikt Nic Nie wie, Pasażera czy QQRYQ znałem, miewałem nawet w swej dystrybucji w czasach, gdy wymiana płyt i kaset między niezależnymi labelami w Polsce była normą. Imponowała mi jego odwaga śpiewania wprost o rzeczach ważnych, aktualnych, lubiłem ten minimalizm muzyczny. Porówniania do Kaczmarskiego momentami nieco drażniły, ale jego pieśni zapamiętywało się na długo. Nawiązaliśmy kontakt kilka lat temu, niby przypadkiem. Jego nowe, niewydane wtedy jeszcze piosenki (Dzieci Miłosza, Nie chcemy tu was…) prezentowałem czasami w swym cotygodniowym okienku w publicznej rozgłośni lokalnej, co było chyba zresztą jedną z wielu przyczyn nacisków na redaktora radiowego, który mi to okienko udostępniał, by w konsekwencji także innych moich akcentów (czasem pozamuzycznych, przyznaję) współpracę z ta rozgłośnią zakończyć.
